Przepisy prawa pracy uchylają szczególną ochronę pracowników przed wypowiedzeniem im umów o pracę w razie ogłoszenia upadłości pracodawcy lub likwidacji zakładu pracy. Stanowi o tym art. 411 par. 1 kodeksu pracy. Czy powyższy przepis dotyczy także ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu?
Obowiązujące prawo upadłościowe i naprawcze z 2003 roku przewiduje dwa rodzaje upadłości, tj. upadłość obejmującą likwidację majątku i upadłość z możliwością zawarcia układu. W każdym z tych przypadków dochodzi do ogłoszenia upadłości. Przepis art. 411 par. 1 kodeksu pracy nie wprowadza rozróżnienia pomiędzy upadłością likwidacyjną a układową, co można interpretować, że ma on zastosowanie do obu rodzajów upadłości.
Inne stanowisko zajął w tym zakresie Sąd Najwyższy w uchwale z 16 marca 2010 r. (I PZP 2/10), potwierdzając tym samym wykładnię dokonaną w wyroku z 4 kwietnia 2007 r. (III PK 1/07). Zdaniem Sądu Najwyższego przepis art. 411 par. 1 k.p. ma zastosowanie tylko w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku.
Sąd Najwyższy uzasadnia swoje rozstrzygniecie przede wszystkim twierdzeniem, iż w momencie tworzenia przepisu art. 411 par. 1 k.p. obowiązywał inny stan prawny, a pojęcie upadłości oznaczało tylko upadłość likwidacyjną. Rozszerzenie oddziaływania tego przepisu na sytuacje inne niż w chwili jego wprowadzania do porządku prawnego musiałoby jednoznacznie wynikać z przepisów prawa, gdyż stanowi to radykalną zmianę na niekorzyść pracowników.
Wykładnia dokonana przez Sąd Najwyższy nadaje różne znaczenia pojęciu upadłości w prawie pracy i innych gałęziach prawa. Z powyższymi argumentami można polemizować, tak jak i z argumentem Sądu Najwyższego, iż stosowanie art. 411 par. 1 kodeksu pracy także do upadłości układowej prowadziłoby do obejścia przez pracodawców przepisów o szczególnej ochronie.