Pracodawca dowiedział się, że jeden z dyrektorów prowadził rozmowy z podmiotem prowadzącym działalność konkurencyjną w sprawie przejścia do tego podmiotu oraz że inicjował podobne rozmowy z innymi kluczowymi pracownikami. Czy pracodawca może rozwiązać z nim umowę o pracę w trybie natychmiastowym?
Umowa o pracę może być rozwiązana bez wypowiedzenia z winy pracownika m.in. w razie ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 par. 1 pkt 1 k.p.).
Podstawowe obowiązki, co do zasady, są związane z danym stanowiskiem lub rodzajem wykonywanej pracy. Niezależnie od nich pracownik jest obowiązany przestrzegać podstawowych obowiązków wymienionych w art. 100 k.p., które dotyczą każdego pracownika, bez względu na rodzaj pracy czy zajmowane stanowisko (podstawowe obowiązki o charakterze powszechnym). Do nich należy m.in. obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy. Przepis nie definiuje pojęcia „ciężkie naruszenie”. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego naruszenie w stopniu ciężkim oznacza działanie (zaniechanie) umyślne lub co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa.
W omawianym przypadku pracownikowi można postawić zarzut braku dbałości o dobro zakładu pracy. Jednoczesne przejście kluczowych pracowników do pracodawcy prowadzącego działalność konkurencyjną co do zasady, wiąże się z zakłóceniami w funkcjonowaniu firmy i koniecznością poszukiwania nowych pracowników. Organizowanie odejścia grupy takich pracowników, co do zasady, stanowi więc zagrożenie dla interesów pracodawcy. Dodatkowo, biorąc pod uwagę pozycję zawodową pracownika organizującego takie przejście, należy dojść do wniosku, że co najmniej można mu zarzucić rażące niedbalstwo. W konsekwencji świadome organizowanie przez pracownika równoczesnego przejścia kilku pracowników do pracodawcy prowadzącego działalność konkurencyjną może być zakwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i stanowić uzasadnioną przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 par. 1 pkt 1 k.p. (por. wyrok SN z 5 kwietnia 2005 r, I PK 208/04).