Jestem wspólnikiem spółki jawnej. ZUS ustalił decyzją, że ponoszę odpowiedzialność jako wspólnik za składki pracowników. Wcześniej wydane zostało zaświadczenie dla spółki o braku zadłużenia, a teraz w decyzji podano, że było to błędne. Czy ZUS mógł tak postąpić?
Zgodnie z art. 115 par. 1 ordynacji podatkowej – stosowanym posiłkowo do składek – wspólnik spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe (składkowe) spółki.
W tym miejscu warto podkreślić specyficzny charakter tej odpowiedzialności. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 maja 2016 r., sygn. akt I FSK 111/15, wskazano, że art. 115 par. 1 ordynacji podatkowej ustanawia jedynie zasadę solidarnej odpowiedzialności wspólnika (byłego wspólnika), m.in. spółki jawnej oraz samej spółki i pozostałych wspólników. W przeciwieństwie do odpowiedzialności członków zarządu spółek kapitałowych, przewidzianej w art. 116 ustawy, przesłanką tej odpowiedzialności nie jest bezskuteczność egzekucji w stosunku do podatnika. Z art. 115 ustawy nie wynika jakiekolwiek uzależnienie orzeczenia o odpowiedzialności wspólnika spółki cywilnej od wyniku egzekucji prowadzonej wobec spółki. Z kolei w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 30 grudnia 2013 r., sygn. akt III AUa 445/13, podkreślono, że istotą odpowiedzialności wspólnika spółki jawnej jest osobista odpowiedzialność wspólników solidarnie z pozostałymi wspólnikami i spółką za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem.
Nieskuteczny będzie również argument wspólnika dotyczący wydanego uprzednio zaświadczenia o niezaleganiu w składkach. Kwestia ta była analizowana w wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z 30 sierpnia 2018 r., sygn. akt IX U 897/18.
Sąd zaznaczył m.in., że mimo wydania takiego dokumentu faktycznie zadłużenie istniało, a informacja o braku zadłużenia wynikała z błędnego podwójnego zaliczenia dokonanych wpłat, co organ rentowy jednoznacznie wyjaśnił i o czym informował również odwołującą już wcześniej. Jednocześnie sąd wskazał, że odwołujący się od decyzji ZUS nie wykazał, że wspomniane zaległości zostały uprzednio uregulowane, a powołanie się jedynie na zaświadczenie nie jest wystarczające.
Podstawa prawna
Art. 115 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.).
